W wieku 61 lat ponownie wyszłam za mąż za moją pierwszą miłość. W noc poślubną, zdejmując tradycyjną suknię ślubną, byłam zszokowana i zbolała, widząc…

Nazywam się Richard i w tym roku kończę 61 lat. Moja żona zmarła osiem lat temu i od tamtej pory moje życie to tylko długie, ciche korytarze. Moje dzieci były na tyle miłe, że przyszły, ale ich życie toczyło się zbyt szybko, żebym mógł za nimi nadążyć. Przyszły z kopertami z pieniędzmi, zostawiły lekarstwa i odeszły.
Myślałem, że pogodziłem się z samotnością, aż pewnej nocy, przeglądając Facebooka, zobaczyłem imię, którego myślałem, że już nigdy nie zobaczę: Anna Whitmore.

Anna, moja pierwsza miłość. Dziewczyna, którą kiedyś obiecałem poślubić. Miała włosy w kolorze jesiennych liści, a jej śmiech był piosenką, którą pamiętałem do dziś, po czterdziestu latach. Ale życie nas rozdzieliło: jej rodzina nagle się przeprowadziła, a ona wyszła za mąż, zanim zdążyłem się pożegnać.

Kiedy znów zobaczyłam jego zdjęcie, z siwymi pasmami we włosach, ale z tym samym życzliwym uśmiechem, poczułam się, jakby czas się cofnął. Zaczęliśmy rozmawiać. Stare historie, długie rozmowy telefoniczne, a potem randki przy kawie. Ciepło było natychmiastowe, jakby dekady między nami nigdy się nie wydarzyły.

I tak w wieku 61 lat poślubiłem ponownie moją pierwszą miłość.

Nasz ślub był prosty. Ja miałem na sobie granatowy garnitur, ona jedwab w kolorze kości słoniowej. Moi znajomi szeptali, że znów wyglądaliśmy jak nastolatki. Po raz pierwszy od lat poczułem przypływ energii.

Tego wieczoru, po wyjściu gości, nalałem jej dwa kieliszki wina i zaprowadziłem do sypialni. Nasza noc poślubna. Dar, który, jak myślałem, odebrał mi wiek.

Kiedy pomogłam jej zdjąć sukienkę, zauważyłam coś dziwnego. Bliznę w okolicy obojczyka. Potem kolejną, wzdłuż nadgarstka. Zmarszczyłam brwi, nie z powodu blizn, ale z powodu tego, jak drgnęła, gdy ich dotknęłam.

„Anno” – powiedziałem cicho – „czy on cię skrzywdził?”