Ludzie, którzy spędzają święta Bożego Narodzenia samotnie, zrozumieli te 3 rzeczy, których inni nie chcą przyznać

A co, gdyby w tym roku zrobić krok w tył? Podczas gdy witryny sklepowe lśnią, kalendarze wypełniają się czasem obowiązkowymi posiłkami, a presja „idealnych Świąt” narasta, wciąż pojawia się jedno pytanie: czy naprawdę trzeba spędzać święta w otoczeniu innych? Dla niektórych decyzja o spędzeniu świąt w samotności nie jest ani smutna, ani niekonwencjonalna… to w rzeczywistości świadoma, przemyślana i głęboko wyzwalająca decyzja.
Zrozumieli, że wybrana samotność nie jest porażką.

W społeczeństwie, w którym ciągłe otaczanie się ludźmi stało się normą, pragnienie samotności pozostaje słabo rozumiane. Istnieje jednak fundamentalna różnica między samotnością narzuconą a samotnością z wyboru. Spędzanie świąt Bożego Narodzenia w samotności nie oznacza izolacji, odrzucenia czy nieszczęścia: może po prostu oznaczać skupienie się na własnych potrzebach.

Niektórzy wiedzą, że zmuszanie się do dzielenia się chwilą, gdy nie mają na to ochoty, może być bardziej wyczerpujące niż przyjemne. Przyjęli tę prostą, ale potężną ideę: zachowanie równowagi emocjonalnej czasami wymaga wycofania się i nie ma w tym nic wstydliwego. To forma świadomego dobrostanu emocjonalnego.

Wiedzą, że konwenanse to nie obowiązek.
„W Boże Narodzenie robimy to, co wszyscy inni”… serio? Ludzie, którzy spędzają Boże Narodzenie samotnie, rozumieją, że wiele tradycji opiera się bardziej na nawyku niż na autentycznych pragnieniach. Kwestionują to tak zwane „po prostu tak się robi” i odważają się zadać sobie pytanie: czy to sprawia, że ​​czuję się dobrze?

Odrzucenie automatyzmu rodzinnych uroczystości nie oznacza odrzucenia innych. Chodzi po prostu o uznanie, że niepisane zasady nie zawsze i nie każdemu odpowiadają. A to wymaga odwagi, bo wyjście poza schematy często oznacza konieczność usprawiedliwiania się, tłumaczenia, zapewniania… a czasem wręcz powtarzania.