Słyszałem, jak moja córka szepnęła do telefonu: „Tęsknię za tobą, tato” – 18 lat temu pochowałem jej ojca

„To osiemnaście lat alimentów, Charles” – powiedziałem chłodno. „Nie przez sąd, ale na podstawie prywatnej umowy. Mówisz, że ci zależy? No to to udowodnij”.

Skrzywił się, ale był na tyle mądry, żeby nie protestować.

„Zapłacę” – powiedział po długiej pauzie.

„Dobrze” – wstałam i chwyciłam torebkę. „Wtedy, i dopiero wtedy, porozmawiamy o tym, czy Susie chce cię znowu zobaczyć”.

Nie gonił mnie. Nie walczył. Po prostu skinął głową z rezygnacją, a w jego oczach było widać pogodzenie się ze straconymi latami.

Minęły miesiące, zmieniły się pory roku.

Karol zapłacił za wszystko, nie mając żadnego usprawiedliwienia.

Susie zaczęła dzwonić do niego częściej. To, co zaczęło się jako chłodna, niepewna wymiana zdań, stopniowo złagodniało. Ich rozmowy ciągnęły się z minut do godzin. Czasami słyszałam, jak się śmiał, najpierw niezręcznie, potem coraz naturalniej, swobodniej.

Śmiech. Tak długo nie było o nim mowy.

W końcu stało się to, co nieuniknione. Spotkali się twarzą w twarz.

To nie było spotkanie wypełnione łzami i przeprosinami. Nie, było spokojne. Ostrożne. Ojciec i córka siedzieli naprzeciwko siebie w kawiarniach lub lodziarniach, które nie miały żadnych wspomnień. Wybierali miejsca, które nie przypominałyby im o latach, za którymi tęsknili.

Rozmawiali. Na początku o drobnostkach. Szkoła. Muzyka. Książki.

Potem głębsze sprawy. Zostałem z tyłu, obserwując z boku. Opiekuńczy. Ostrożny. Ale dziwnie ulżony.

Susie zadała jej kilka trudnych pytań. Nie bała się ani chwili.

“Dlaczego odszedłeś?”

„Czy kochałeś mamę?”

„Myślałeś o nas?”

Nigdy nie zapytałem, co odpowiedział. Nie miałem już tego wiedzieć. Ta droga, kręta i pełna dziur, należała do nich.