Uroczystość ukończenia szkoły, która wzruszyła wszystkich do łez

Zaklaskałem i uśmiechnąłem się. Potem zapadła cisza, gdy wstałem i cicho zapytałem dyrektora, czy mogę powiedzieć kilka słów.

Moje serce było spokojne, bez smutku, bo miłości nie mierzy się publicznym uznaniem. Podchodząc do mikrofonu, zobaczyłem, jak oczy mojego pasierba rozszerzyły się ze zdumienia.

Nie miał pojęcia, co chciałem powiedzieć, i nikt inny na widowni też nie miał o tym pojęcia.

Zacząłem od wyrażenia dumy z awansu, a w szczególności z tego młodego człowieka, który z nieśmiałego chłopca stał się silnym, myślącym i kompetentnym mężczyzną.

Nie wspomniałem o swojej roli w jego życiu; mówiłem raczej o tym, jak wiele osób kształtuje każde dziecko: nauczyciele, przyjaciele, społeczność i wszyscy dorośli, którzy dyskretnie okazują mu miłość. Mój głos pozostał spokojny, bo nie było mnie tam, żeby go poprawiać.

ciąg dalszy na następnej stronie