Uroczystość ukończenia szkoły, która wzruszyła wszystkich do łez

Byłem tam, żeby to uczcić.

Zwróciłem się do niego i powiedziałem: „Dziś najważniejsza jest twoja przyszłość.

Ciężko pracowałeś, pozostałeś życzliwy i stałeś się kimś, na kim świat będzie miał szczęście skorzystać”. Publiczność słuchała uważnie, spodziewając się wzruszającego przemówienia, ale ja po prostu wyraziłem wdzięczność – wszystkim tym, którzy pomogli mu stać się tym, kim jest.

Chciałam, żeby wiedział, że miłość nie znika, gdy nie jest nazwana. Prawdziwa miłość trwa, nawet w ciszy.

Gdy zeszłam ze sceny, mój pasierb rzucił się w moją stronę ze łzami w oczach.

Mocno mnie przytulił i wyszeptał: „Nie zdawałem sobie sprawy… Powinienem był ci podziękować. Przepraszam”. Uśmiechnęłam się tylko i powiedziałam mu, że nic mi nie jest winien.

W tym momencie tłum zaczął bić brawo – nie dlatego, że matka szukała uznania, ale dlatego, że przypominało to, że prawdziwa miłość jest cierpliwa, stała i bezwarunkowa.

A czasami wyraża siebie najgłośniej, wcale nie starając się być zauważonym.